Damai bulan Ramadhan,

"Letih! Penat! Sakit hati! Macam-macam lagi la. Aku bukannya perlukan duit! Aku sendiri tak faham la apa yang berlaku sebenarnya? Tak pe la... Aku dah tawar hati dah untuk kesana lagi. Lantak la. Aku hanya akan dicari bila diperlukan. Tak pe la. Aku akan ingat sampai mati! Apa yang ko dah buat kat aku." Itu lah keluh kesah hati aku terhadap seorang kawan ni. Aku tak kesah hilang kawan macam ko. Aku cuma masih hormatkan mak dan ayah ko jerk. Tapi kalo inilah yang aku dapat. Terima kasih.

Ntah la? Tiba-tiba aku teringat kisah lama yang berlaku antara aku dengan Hairi. Betapa aku terasa hati sangat dengan apa yang dia lakukan pada aku. Ah! abaikan jerk la. Bukan penting pun dia dalam hidup aku. Bukan dia yang bagi aku makan. Setakat meniaga kedai makan. Aku makan pun aku bayar apa. Bukan aku buat restoran dia tu suka hati mak bapak aku punya restoran.

Allahuakbar... Allahuakbar... Eh? Dah berbuka pulak. Boleh pulak aku kelamun. "Bob... Buka wei." Mana pulak si bulat ni? "Bob, Bob, Bob.... Buka wei. Bangkit ar tido tu..." "Ok ok..." Membuta lagi mamat ni? Penat sangat la tu baru sampai dari Labuan.

Nasib baik la kali ni aku mengenali seorang kawan yang macam Bob ni. Kalo tak kusut gak otak aku ni. Bob dia simple dan tak menyakitkan hati orang disekiling dia. Cuma gurauannya tu agak pedas. Slumber dia nak kutuk orang... Tapi aku tau... Hati dia baik...

"Dah wei... Mamu lagi ka? Minum ni. Ni kurma ni. Dah baca Bismillah belum ni? Ko ni...?" "Ko ke yang pi beli ni tadi?" "Ha'a... Aku tengok ko pengsan. Aku pi la sengsorang. Belikan sekali untuk ko..." "Thanks la beb." "No hal... Benda ni kecik jerk. Lagi pun ko bukan tak kenal aku kan... Bedal kasik penuh perut ko tu sudah... pastu terawikh..." Damainya suasana diwaktu berbuka... Menikmati rezeki yang Allah limpah kurniakan....